Arsenicum en ouwe kant

Van kinds af aan gaat mijn interesse al uit naar oude spullen. Ze zijn gemaakt met veel aandacht en hebben doordat ze al lang mee gaan een geschiedenis en een verhaal. Soms kom ik objecten tegen die nieuwer zijn maar die zich prima lenen voor een metamorfose in stijl.

Van oude stoffen en kant tot kleine meubelen, keuken inventaris en hebbedingen voor in de tuin. Eigenlijk kan ik nooit van te voren zeggen waar ik mee thuis kom. Ik ben nooit speciaal op zoek maar het zijn vaak de details waar mijn oog op valt en wat een voorwerp aantrekkelijk maakt. Deze details geven spullen een eigen verhaal en een interieur meer sfeer. Mijn motto is dat een huis moet passen als een warme jas. Ingericht op een manier waar jezelf blij van word. Alles mag. Dit is de reden waarom ik ben gaan restylen, creëren en aanpassen in een bepaalde stijl. Mijn mening is dat restylen niet alleen een kwestie is van een kwast eroverheen maar spullen echt een tweede leven geven door behoud van kwaliteit. 

De afgelopen jaren heb ik bij verschillende vrienden het huis gerestyled. Ook hier was een bepaalde sfeer het uitgangspunt. Mijn vrienden hebben mij overgehaald mijn creativiteit te delen met een groter publiek.

 

Arsenicum en oude kant is de naam van een Amerikaanse film uit 1944. Destijds een spannende triller, overgewaaid naar Nederland in 1955. Pure nostalgie.

In de tijd dat de film in première ging woonde de familie van mijn vaders kant  in de Rotterdamse wijk Crooswijk, en aan de overkant van de straat zijn tante, een zus van mijn oma. Twee pittige dametjes onafscheidelijk van elkaar. In Crooswijk kregen zij de bijnaam arsenicum en ouwe kant toebedeeld. 
De speurtocht naar spullen doe ik vaak samen met mijn vriendin. We kennen elkaar al 35 jaar. Iedere keer als we samen op pad zijn moet ik denken  aan mijn oma en haar zus. Vier handen op één buik.( Alleen zijn wij veel liever, bij ons  staat de koffie altijd klaar).                                                                                                                                                                                              Bij mijn moeder thuis was het weggooien van bruikbare spullen een zonde. Er werd eerst gekeken of er nog iets hergebruikt kon worden. Ik ben ervan overtuigd dat hierdoor mijn creativiteit en de liefde voor het oude als kind gestimuleerd is.